Hakken

Bij een melding van overlijden zijn veel klanten een beetje hulpeloos en laten zich graag leiden, maar de mevrouw die me net verteld heeft dat haar man is overleden heeft zo haar eigen ideeën. “Als u maar geen hakken draagt bij de uitvaart” zegt ze pinnig. “Voor mijn part trekt u sloffen aan tijdens de dienst. Ik heb u gezien bij een andere uitvaart en ik vond het heel mooi hoor, maar ik hoorde telkens die hakken. Vreselijk.”

Enigszins van mijn stuk antwoord ik dat er vast een mouw aan te passen is en we maken een afspraak. Onderweg naar het adres merk ik dat ik wat zenuwachtig ben en voordat ik aanbel ga ik er echt even voor staan. Een schattig huis is het, dat wel. Het ligt in het bos, bij de deur een bordje: ‘welkom wandelaars en fietsers’. Binnen tref ik de familie. Mevrouw zelf natuurlijk maar haar kinderen zijn er ook, en de kleinkinderen, die druk in de weer zijn. Overal hangen of staan souvenirs van dingen die het gezin in de loop der jaren samen heeft gedaan. Het echtpaar heeft de hele wereld over gefietst blijkt even later. Altijd met wat ingepakte boterhammetjes en een thermoskan met koffie want ‘veel heb je niet nodig om gelukkig te zijn’.

Wat de boventoon voert is dat ze samen veel hebben meegemaakt om dankbaar voor te zijn. En nu is meneer plotseling overleden. Ik krijg een kopje thee en word opgenomen in een warm gezin. Op de dag van de uitvaart dragen de kinderen de kist waar iedereen wat op heeft getekend of geschilderd, het is een kunstwerk. De kleinkinderen vertellen over wat ze van hun opa hebben geleerd en de aandacht die ze van hem kregen. Met de één praatte hij graag over de natuur, met de ander over de tweede wereldoorlog. Mevrouw vertelt dat haar man nog altijd verliefd op haar was. De kinderen spelen muziek en spreken ook. Het is een prachtige dag in de sneeuw. Ik heb mijn gewone laarzen aan, met hakken. Niemand die er naar omkijkt.